Brief van dhr. Kuipers aan Stadsdeelraad en DB van Slotervaart

Geachte Raadsleden,

Hierbij ingesloten vindt U ook van mij een kaart met " Groeten uit het Rembrandtpark"

in de hoop dat deze kaart met de andere kaarten de balans zal doen omslaan in een gunstige beslissing voor het behoud van het mooie Rembrandtpark.

Ik heb meegeholpen deze kaarten te verspreiden en dat heb ik met grote voldoening gedaan.

Het waarom is, dat het ook een stukje "mijn" park is, het is met gemeenschapsgeld tot

stand gekomen in een tijd dat de gemiddelde inkomen lag tussen de 3.000.– 3.500.– gulden.

terwijl we ook in die tijd bezig waren ons land weer op te bouwen en de schade herstellen die was ontstaan ten gevolge van de tweede wereldoorlog.

U begrijpt welk offer er van de gemeenschap gevraagd werd, er was echt geen welvaart.

In die tijd trouwde wij en woonde in bij een oudere dame op de Orteliuskade 40 en hadden de beschikking over twee kamertjes aan de achterzijde, U kent de bouw en de indeling, het is nu niet meer voor te stellen maar er was woningnood dus je wist niet beter en waren gelukkig.

In die tijd hebben wij het park zien ontstaan, een enorme hoeveelheid zand werd er in de polder gespoten voor het park in wording en het zien uitgroeien tot wat het nu is. Onze kinderen hebben hier een fantastische jeugd gehad en we zijn er geweldig trots op dat wij hier nog dagelijks kunnen vertoeven. Een heerlijk gevoel, ons park !

Ik heb de kaarten niet zo maar uitgedeeld, maar de mensen persoonlijk aangesproken en ieder had een eigen verhaal over de gang van zaken en dat waren beslist niet de meest vleiende.

Wat mij het meest is bijgebleven waren de gesprekken met de kinderen van de

7de Montesorischool, de verontwaardiging over wat er gaat gebeuren bij hun plekje in het park, dat zij de juffrouw soms niet kunnen verstaan door het zware vrachtverkeer over de ringweg en dat ze zeker geen stinkend verkeer er bij willen in de nauwe omgeving van hun speelplaats is dat te veel verlangd? Kinderen moeten zich ongestoord kunnen ontwikkelen op een plek waar het goed is te vertoeven maar sinds de kap is het er voor hun ook veel, te veel lawaaieriger op geworden.

Ik heb het park zien groeien en de kaalslag langs de Cornelis Lelylaan beleefd, de ontrafelde rand die van verre al zicht geeft op het voortrazende verkeer en niets van begroeiing dat het lawaai kan absorberen. Straks wordt er nog beweerd dat het park toch niet zo in trek is bij de wandelaars om een troef in handen te krijgen om de plannen door te zetten, dat zou voor het mooiste en natuurlijkste gedeelte van het park een ramp zijn, wat u over het gebied zou kunnen afgeroepen.

Wat halen ze in hun hooft en zijn ze gek geworden en woorden van dergelijke strekking heb ik veel gehoord, begrijpt u de verontwaardiging? Ik dus wel het is ook mijn park.

De hoeveelheid zand en puin toe- en afvoerbewegingen van en naar het Adreasterrein op een dag waren af en toe niet te tellen dit kun je niet bagatelliseren en dat krijgen de kinderen van de genoemde school straks langs hun speelplaatsje? Mij is in de oorlog mijn jeugd afgenomen en de mogelijkheid om te studeren onthouden, maar deze kinderen, dat is de toekomst geef ze wat ze van een volwassen wereld mogen verwachten, leven in een schone omgeving en ontneem hun niet al in hun jonge leven het vertrouwen in een overheid.

Het is niet alleen een weg, maar een heel groot gedeelte van het park wordt er op deze mannier bij betrokken

en dat maakt het beslist niet aangenamer, komt u er wel eens? Dan weet u wat ik voel.

Het zijn verstandige beslissingen die ik van u mag verwachten, het is ook uw park.

Beter ten halve gekeerd dan volledig verdwaald.

W.S.Kuipers

No comments yet.

Leave a comment