Verslag ideeenavond herinrichting zuidelijk deel Rembrandtpark

 

Bewoners eensgezind op herinrichtingsavond Rembrandtpark

‘Zoiets moois moet je met rust laten.’

‘Het allermooiste stuk van het park, daar moet je niet aan willen komen.’ Dat was vrijwel unaniem de mening van de deelnemers aan een ideeënavond over de op handen zijnde herinrichting van het zuidelijk deel van het Rembrandtpark, die afgelopen donderdag plaatsvond. Omwonenden uit verschillende stadsdelen en toekomstige bewoners van het Andreas Ensemble, gaven op uitnodiging van stadsdeel Slotervaart hun wensen te kennen. Die waren kort en bondig: géén verkeersweg, en ook geen andere ingrepen, maar het zuidelijk deel van het park in de oorspronkelijke staat herstellen. ‘Renovatie moet niet tot een drama leiden.’

De avond verliep deze keer kalm. In tegenstelling tot het rumoer en de woede die in mei 2004 losbraken bij het bekend worden van de geplande ingrepen in het park, waren er nu ingetogen maar vastberaden standpunten en uitspraken, steevast omlijst met applaus.

Het ontwerp dat landschapsarchitecte Janneke Theelen begin jaren ’70 park in de traditie van de Engelse landschapsstijl maakte, blijkt bij bewoners letterlijk en figuurlijk in goede aarde te vallen. Het Rembrandtpark is aangelegd als beschermende groene oase, waar men zich niet in de stad maar in een bos waant. Met zijn intieme plekjes en romantische kronkelweggetjes afgewisseld door magistrale vijverpartijen en boomgroepen, is het voor veel omwonenden een geliefde plek om te recreëren, van de natuur te genieten én een frisse neus te halen. ‘Dit park vormt de longen van de Baarsjes’, aldus een 74-jarige bewoonster van dat stadsdeel, dat zelf geen parken heeft.

Het zuidelijk gedeelte blijkt favoriet, met zijn afgeschermde, bosachtige karakter en zijn hoogteverschillen: ‘Dat prachtige stuk moet je een beetje wild laten’, vatte een bewoonster van Oud Zuid de gevoelens samen. ‘En die verkeersweg zou ik so wie so weglaten’.

‘Die pokkenweg’, zoals een van de insprekers het formuleerde, was officieel geen gespreksonderwerp maar hij zat duidelijk vrijwel alle bewoners hoog. ‘Gevaarlijk.’ ‘Zo’n ding hoort niet in een park.’ ‘Die flats in het park zijn wel genoeg. We hoeven niet ook nog een sluiproute voor doorgaand verkeer.’ En, zoals een Baarsjes-bewoner opmerkte: ‘Als het om het Vondelpark ging, zou er vast geen toestemming voor die weg zijn gegeven!’

De komst van de verkeersweg – waarvoor vorig jaar al tweehonderd bomen zijn gekapt – is inmiddels onzeker geworden als gevolg van juridische stappen van de Vereniging Vrienden van het Rembrandtpark. Onder de deelnemers aan de ideeënavond was dan ook zichtbaar weinig animo om in de toekomstige participatiegroep mee te denken over de landschappelijke inpassing van de weg. ‘Dat is straks zonde van de moeite.’

Een ander heikel punt was het oorspronkelijke plan om het park ‘open te maken’ door alle resterende bomen langs de Lelylaan te kappen en het zuidelijk parkdeel onder water te zetten. De Ruigtewei bij het Schildpaddeneiland zou hierdoor verdwijnen, en het gebied zou dienst gaan doen als waterberging. Tot opluchting van de bewoners blijkt deze dramatische ingreep inmiddels van de baan: de stadsdeelraad heeft in juli op initiatief van de SLT besloten de resterende bomenbuffer langs de Lelylaan te laten staan en de afscherming van het park te herstellen. ‘We gaan nu gewoon een mooi ontwerp maken’, aldus de stadsdeelvertegenwoordiger. ‘Het gaat om de kwaliteit van het park. Hoeveel extra water we daarin nog kwijt kunnen, zien we nog wel.’

De Vereniging Vrienden Rembrandtpark toont zich verheugd over deze insteek: ‘Bij zo’n herinrichting moet niet de stedelijke vernieuwing centraal staan maar het belang van het park. Groen is zo belangrijk voor bewoners.’

No comments yet.

Leave a comment