Artikel Westerpost 7-12-05 door Frederika Brinkman

 

STADSDEEL SLOTERVAART: ONKREUKBAAR?

“Verwarring rond uitstel weg Rembrandtpark” kopt de Westerpost van woensdag 30 november, en ik denk voor ik tóch gretig aan het lezen sla: “Houdt die berichtgeving rond de bouw- én verkeersweg in dat park van ons dan nooit op? Kunnen ze die knoop niet eens doorhakken?” Tijdens het lezen bekruipt mij voor de zoveelste maal rond deze zich toch al een dik jaar voortslepende ‘controverse’ tussen het Stadsdeel Slotervaart en de Vereniging Vrienden Rembrandtpark (VVR), behalve een gevoel van onbegrip, ook een nauwelijks te bedwingen woede. Wat jammer toch, denk ik, dat de lezers van de Westerpost – toch bedoeld als huis-aan-huis-berichtgever – zich altijd weer moeten verlaten op wat hen bij monde van stadsdeelwoordvoerders wordt opgelepeld om hen, ‘het kiezersvolk’, voor te lichten. Wanneer de Slotervaartbewoners, en voorzover het Rembrandtpark betreft ook de bewoners van De Baarsjes, het afgelopen jaar de raads- en/of commissievergaderingen hadden bijgewoond, dan hadden zij daar teksten uit de mond van hun stadsdeelvoorzitter Henk Goettsch (PvdA) kunnen optekenen die meer aan oplichting dan aan voorlichting deden denken. Als toehoorder op de publieke tribune was ik niet alleen getuige van Goettsch’ evidente leugens over de voortgang van de gehanteerde procedures (die vaak nog ter zitting ontkracht konden worden), maar ook van het feit dat zelfs dán vrijwel niemand van de dóór en vóór ons gekozen deelraadsleden opstond om duidelijk te maken dat het zo wel genoeg was geweest. Dat onmogelijk getolereerd kon worden de DB-voorzitter op die manier nog verder politiek te laten bedrijven.

Onmiddellijk toegegeven: ik noteerde het C.D.A., D66, Groen Links, SLT en eenmansfractie Frits Hermans, die ál hun best deden de overtuigend bewezen fouten in de door het stadsdeel gevoerde procedures te bekritiseren en de weg uit de plannen te krijgen. Zij steunden daarmee de parkvrienden stevig, en onder andere Hans van der Straeten van D66 zag ik voor de ‘vrienden’en de gerechtigheid stevig de nek uitsteken.

Maar ik noteerde ook de lichaamstaal van hen die beschaamd naar beneden keken, zich wel bewust van het bijna lachwekkend aaandoende om de tuin leiden door hun DB-voorzitter, waarna zij het er uiteindelijk toch bij lieten zitten. Ik noteerde de ordinaire chantage waarmee Henk Goettsch meende ‘zijn’ deelraad over de streep te trekken door te dreigen met aftreden van het hele dagelijks bestuur, en ik zag het uiteindelijk nog lukken ook. Ik noteerde de terechtwijzing aan het adres van de VVR, bij monde van Bea Liauw-Anjie van de VVD, over het voorbijgaan aan de nood van de toekomstige bewoners van het Andreasterrein, voor wie langer uitstel door middel van deze ‘vertragingstactieken’ a-sociaal zou zijn: “Alles voor een paar armzalige boompjes in een park.” Over het belang van schonere lucht en een onaangetast park, door middel van gehandhaafd groen, ook voor díe bewoners geen woord.

Ik was één met het eerst ongelovige en later heftig verontwaardigde tribunepubliek toen de voordracht ter sprake kwam die de Raad door de Dienst Infrastructuur Verkeer en Vervoer (DiVV) was aangeleverd: uit de laatste versie bleek plots een hoofdstuk verdwenen en het eerdere rapport had plaats gemaakt voor een eindversie waarin niet alleen de aanleg van ‘de weg’ tegen alle eerdere adviezen in toch werd aangeprezen, maar die bovendien duidelijk niet door de oorspronkelijke auteur was geschreven. Het feit dat sommige zeer boze (PvdA)raadsleden toen wel per se wilden weten wie er “gelekt” had, maar de evidente fraude die daarmee gepleegd was niet tot op de bodem wilden uitzoeken, dát nu weerspiegelt waar politiek bedrijven in Stadsdeel Slotervaart klaarblijkelijk op neer kan komen.

Kortom, ik zat erbij en ik keek ernaar. Ik keek naar de mensen op de publieke tribune die met gekromde tenen het gedraai, de aperte leugens en de uitvluchten over zich heen moesten laten komen, omdat zij niet geacht werden aan het debat deel te nemen. Ik keek naar de door ons allen gekozen deelraadleden die wèl geacht werden te doen waarvoor zij gekozen waren, ons aller belang te verdedigen, maar die bij hun verschillende pogingen daartoe dit niet in consequent gedrag konden of wensten te vertalen. Ik keek naar Henk Goettsch die, toen ook zijn eigen partij in een motie om alsnog uitstel van de weg vroeg, razendsnel uitvond onderhandelingen met de betreffende projectontwikkelaar te willen openen, mits de raad hem daarvoor dertig dagen de tijd wilde geven. Dertig dagen later, toen de definitieve beslissing moest vallen, bleek Goettsch helemaal niet onderhandeld te hebben. Hij toverde een brief van de projectontwikkelaar op tafel, waarin werd gedreigd met enorme schadeclaims. Goettsch bestempelde de afspraken als een bindend contract, waarbij zijn geweten hem niet toestond om “onbehoorlijk bestuur” te plegen door het van deelraadkant te verbreken: “U dwingt mij dan tot wetsovertreding.” Een bindende overeenkomst die bij juridisch natrekken helemaal niet bindend bleek te zijn. Aan die wetenschap echter wenste het grootste deel van de raadsleden niet de enig juiste conclusie te verbinden; tenslotte was daar het dreigement van voltallig aftreden van het DB. Eerlijkheid bleek het, onder druk van de PvdA, af te leggen tegen het daardoor eventuele uiteenvallen van de coalitie. Macht, ook politieke macht, bleek voor de zoveelste keer weer de macht van het geld te zijn: de weg zou doorgang vinden.

Dan, als klap op de vuurpijl: wanneer de VVR besluit naar de rechter te stappen en het stadsdeel van de door haarzelf ingeschakelde advocaat heeft begrepen dat de parkvrienden dat kort geding zouden winnen, dán komt hun advocaat met voorstellen. Die resulteren uiteindelijk in het intrekken van het door de VVR aangespannen kort geding: de definitieve weg én de tijdelijke bouwweg worden door het stadsdeel uit de procedure teruggetrokken, en de aanleg wordt stilgelegd. Het stadsdeel voorkomt daarmee, op het allerlaatste moment, een grote publieke nederlaag. De VVR accepteert alleen een tijdelijke opslag van het zand dat uitgegraven moet worden voor het verkrijgen van de (ook door de VVR niet betwiste) waterloop vanaf het Andreasterrein. Absolute eerste overwinning op rondes voor de VVR dus.

Hoe nu ‘verwerkt’ het stadsdeel deze terechte nederlaag? Heeft u de berichtgeving op de site van het Stadsdeel Slotervaart gezien? Daar staat te lezen: “De bouwaanvraag voor deze oprit zal gewoon volgens plan doorgaan.” Is dat volksverlakkerij of niet? Heeft u het commentaar van Goettsch in een van de regionale bladen gelezen? De voorzitter van het DB is niet bang dat die weg straks inzet van de verkiezingen wordt en alsnog wordt geschrapt. “De besluiten zijn genomen, en je kunt misschien zeggen dat je er niet gelukkig mee bent, maar de fracties leggen er zich wel bij neer.” Na de commentaren van én het stadsdeel én de VVR op het verloop van de procedures gelezen te hebben (en bij de VVR elke door hen gedane uitspraak op waarheid geverifiëerd te hebben) meen ik mij te kunnen permitteren het gros van de deelraadleden het volgende te vragen: Hoe in hemelsnaam is het mogelijk dat u, als onze volksvertegenwoordigers, zó lang, zó slaafs, zó vastgekleefd op de door ons voor u neergezette stoel, zich in de affaire Rembrandtparkweg heeft laten manipuleren en chanteren door uw Dagelijks bestuur-voorzitter, zonder het enige te doen wat een behoorlijk bestuurder betaamt: geen compromissen als het gaat om eerlijkheid en rechtvaardigheid, en geen gesjoemel met de waarheid ten behoeve van geldelijk gewin (of eventueel verlies). Als u, dames en heren deelraadsleden, bij de toekomstige voortgang betreffende ‘de weg’ dáár niet voor kunt kiezen, dan zullen wíj dat voor u moeten doen: komend jaar, in maart, zijn er weer verkiezingen …….

Frederika Brinkman

No comments yet.

Leave a comment