Open brief aan stadsdeel Slotervaart van de VVR

Vereniging Vrienden Rembrandtpark

Open brief aan stadsdeel Slotervaart

Op 13 juli 2005 heeft de democratie in Slotervaart een douw gehad. Die avond werd besloten tot een verkeersweg in het Rembrandtpark waarvan niemand het nut meer inziet en die vrijwel niemand wil. Niet de bewoners, niet de deelraad en zelfs niet stadsdeelvoorzitter Henk Goettsch, die dreigde met aftreden van het stadsdeelbestuur. Door de gang van zaken hebben veel mensen een geestelijke klap gehad, waarvan ze nog steeds niet zijn bekomen.

Ondanks de in deze krant wekenlang gevoerde discussie over oorzaken en schuld, blijft het onbegrijpelijk hoe dit mogelijk is. Ook wij, de Vrienden van het Rembrandtpark, die ruim een jaar hebben gevochten tegen deze weg, kijken met verbijstering naar wat zich heeft voltrokken. Hoe kan het dat een raadsmeerderheid van elf politici die met hart en ziel tegen de weg zijn, zich na hun maandenlange inzet zo machteloos en buiten spel gezet voelt? Hoe kan die weg na een overduidelijk ondeugdelijk besluitvormingsproces (desinformatie, misleiding, geschonden afspraken) alsnog groen licht krijgen, zonder dat daarvoor één degelijk argument is gegeven? Kan Goettsch met zijn treurige machtspolitiek deze Pyrrhus-overwinning op zijn eigen deelraad boeken zonder een schaduw te werpen over de politieke toekomst van Slotervaart? Om niet te spreken van zijn eigen PvdA?

In de politiek wil je winnen, is ons eens in een café uitgelegd. Maar in deze zaak zijn alleen maar verliezers. En ons park is slachtoffer.

Wij denken dat het echte manco zit in de politieke cultuur in Slotervaart. Een cultuur van onderhuidse uitsluiting en angst, die het democratisch functioneren verlamt.

In de deelraad zit een aantal intelligente en integere mensen, die ook nog eens hun hart op de juiste plek hebben. Maar in de raadszaal loopt men op eieren, of eigenlijk op prikkeldraad. Want de ‘grote’ PvdA is de baas, zij kunnen bepalen wie er meedoet in de zandbak. Een beetje tegengas mag, maar wie écht confrontaties durft aan te gaan, ligt er in de raad op gegeven moment uit. Hij of zij loopt het risico te worden ‘geëxcommuniceerd’ en mag dan alleen nog voor de vorm meedoen. Of hij kan bij de eerstvolgende verkiezingen zijn biezen pakken.

Dit soort machts- en uitsluitingsmechanismen in groepen veroorzaakt angst. En onderling wantrouwen. Raadsleden wantrouwen elkaar, wantrouwen het bestuur, en Henk Goettsch wantrouwt waarschijnlijk iedereen. In de raadszaal zegt bijna niemand openlijk waar hij mee bezig is. Onder veel woorden zit een dubbele bodem, die gericht is op de onderlinge verstandhouding. Vaak om te ‘scoren’. Maar juist bij gevoelige onderwerpen zoals de weg in het park, spelen angst en de dreiging om buiten de boot te vallen, achter de schermen een grote rol. Als puntje bij paaltje komt gaat het dan vaak niet meer om argumenten, of om kiezersbeloften. Dan gaat het om het recht van de sterkste, om bezweren van conflicten, om het in stand houden van dit zo wankele samenwerkingsverband met bijbehorende posities en ego’s. En dus verliest iedereen.

Geen wonder dat mensen op de tribune het vaak zo vreemd en onbegrijpelijk vinden wat er in de raadszaal gebeurt. En dat veel bewoners zich verraden voelen. Dit onderhuidse machts- en positiespel waarin politici en bestuurders onwillekeurig zijn verstrikt, vertroebelt de politieke discussie, en ondermijnt het democratisch proces. In Slotervaart, en natuurlijk ook elders. Dit is misschien wel de belangrijkste oorzaak van die beruchte kloof tussen burgers en politiek.

Het recht en de vrijheid om op te komen voor datgene waarvoor de kiezers je gekozen hebben, is de ruggengraat van de democratie. Maar in een gesloten en onveilig klimaat als hier, buigt die ruggengraat. Veel politici keren naar binnen, en vroeg of laat verliezen zij het contact met hun kiezers.

De zaak-Rembrandtpark is een dramatisch voorbeeld. Henk Goettsch heeft feilloos ingeschat dat hij de coalitiegenoten SLT en CDA vanuit zijn machtspositie effectief het mes op de keel kon zetten door in te spelen op hun kwetsbaarheden, binnen een door hem gecreëerde hoge-drukketel. D66, Groen-Links en Frits Hermans stonden toen met hun principieel verzet op hun beurt machteloos.

De tragiek van de zaak is dat ook Goettsch de weg niet echt meer wilde. Ook hij is onder druk gezet, door Stadig en waarschijnlijk door ambtenaren en de projectontwikkelaar. Overigens heeft hij alles aan zichzelf te danken: als hij vorig jaar één keer serieus naar ons had geluisterd, was deze hele voldongen-feitensituatie nooit ontstaan!

Ook tragisch is dat ditzelfde gesloten politieke klimaat ertoe leidt dat leugens en ernstige ambtelijke cq bestuurlijke misstappen worden geaccepteerd en toegedekt. Dat gebeurde ook bij de misleiding in het verkeersonderzoek naar de weg in het park. Hoewel algemeen wordt geloofd dat de conclusies van het onderzoek zijn gemanipuleerd, is noch de betreffende ambtenaar noch Henk Goettsch zelf daarover ooit ter verantwoording geroepen.

Bestuurders en politici van Slotervaart, wij bewoners en parkvrienden willen op jullie kunnen vertrouwen. Maar hoe kan dat als het velen van jullie zelf aan vertrouwen ontbreekt? Als er machtspolitiek wordt bedreven, als – behalve een enkele dissident – niemand in de raadszaal openlijk durft uit te spreken wat er gaande is, en wat de prijs daarvan is voor bewoners, hun huizen, hun bomen en parken?

Wij beseffen dat er geen kant- en klare oplossing ligt. Misschien kunnen jullie met zijn allen eens de zweethut in en eruitgooien wat je eigenlijk vindt. Of collectief een boeddhistische training volgen om het ego af te schaffen.

Maar misschien kan het simpeler. Gewoon meer lef en zelfvertrouwen tonen (SLT en CDA), en anderen meer ruimte geven, ondanks de eigen machtspositie (Goettsch/PvdA).

Plus: een breed en open gesprek aangaan over het politiek functioneren van Slotervaart, met als thema ‘Valkuilen van de deelraad-democratie’. (Allemaal)

Geloof ons, dat is nodig. Jullie kiezers hebben er recht op. Alle parkvrienden die het afgelopen jaar keer op keer naar de raadszaal zijn gekomen om jullie hun hoop, hun inzet en hun steun te betuigen, hebben er recht op.

Wij willen jullie best weer op de tribune komen aanmoedigen.

Wij zelf zullen, samen met alle parkvrienden, verder gaan. Wij blijven ons inzetten tegen de komst van de weg in het Rembrandtpark.

21 augustus 2005

Vereniging Vrienden Rembrandtpark

Politici en bewoners zijn van harte welkom om te reageren op ons webforum: www.Rembrandtpark.org. Of mail naar info@Rembrandtpark.org.

No comments yet.

Leave a comment