Vogel van de maand: de zilvermeeuw

De vorige maand maakten we kennis met de kokmeeuw, deze maand wordt zijn grote neef de zilvermeeuw in beeld gebracht. Dit is een echte zeemeeuw die boven zee en op het strand kan worden aangetroffen. Net als de kokmeeuw zoekt hij graag soortgenoten op. In de winterperiode komen zilvermeeuwen graag ook in de stad rondkijken, wat daar allemaal te eten valt. Zilvermeeuwen zijn echte vuilnismannen, alles wat eetbaar is gaat naar binnen, op de vloedlijn speuren ze naar wat eetbaar is. In de stad deinzen ze er niet voor terug om vuilniszakken open te scheuren, want ze weten dat daar doorgaans wel iets eetbaars in te vinden is.

Deze meeuw is zeker tweemaal een kokmeeuw van afmetingen. De rug en vleugelveren zijn blauwgrijs. De grote slagpennen zijn voornamelijk zwart met wit in de top, zoals de foto laat zien. De hele rest van het lijf is wit. De snavel is geel met in het voorjaar een rode vlek op de ondersnavel. Die dient vooral als richtpunt voor de jonge meeuwen, door ernaar te pikken gaat de oudervogel dan voedsel overgeven. Letterlijk want ze braken het op. De poten zijn vleeskleurig en hebben zwemvliezen.

Net als de kokmeeuw is ook de zilvermeeuw sinds de komst van de vossen in het duingebied steeds meer gaan uitwijken naar platte daken aan de rand van de bebouwde kom. Vooral op bedrijventerreinen vestigen ze zich graag, zoals in het Westelijk Havengebied. Die grote meeuwen hebben doorgaans ook een flinke ontlasting en zo’n meeuwenkolonie kan de ramen van zo’n gebouw waar ze nestelen flink vervuilen, waardoor ze niet altijd met open armen worden ontvangen. Doordat op de Wadden-eilanden geen vossen voorkomen, broeden ze daar nog in de duinen.

Net als de kokmeeuw legt het vrouwtje drie eieren. De jongen worden met dons bedekt geboren en kunnen na het opdrogen meteen het nest verlaten, maar toch blijven ze veelal in de buurt, want daar voeren de ouders immers hun voedsel aan en die grote buren hebben gevaarlijke snavels. Als ze eenmaal vliegvlug geworden zijn, hebben ze net als de jongen van de kokmeeuw een overwegend bruingevlekt verenkleed. Zie foto. Bij deze grotere meeuwensoort doen de jongen er een jaar langer over om volwassen te worden. Elk jaar verdwijnt er een deel van die bruinige veren en gaan ze meer op hun ouders lijken. Zie foto jong in 2^de levensjaar. De staart en vleugeldekveren behouden het langst hun bruinige tekening.  Grotere vogels worden ouder dan kleine, deze meeuwen kunnen 30 jaar oud worden. De meeste sterven in hun jeugdjaren, veelal doordat ze nog te weinig ervaring hebben met het verzamelen van voldoende voedsel.

Zilvermeeuwen zijn in deze tijd ook altijd in het park te vinden, op de vijvers of de gazons ernaast. Hier vertonen ze soms hetzelfde gedrag als de kokmeeuwen: trappelen met hun poten. Niet tegen koude tenen, maar om wormen te doen suggereren dat er een mol nadert.

Doordat ze nu ook aan de rand van de stad nestelen, vormen ze een gevaar voor jonge watervogels. Die vormen een gewilde snack voor zo’n grote meeuw. Een moedereend of een meerkoet kan ook weinig uitrichten tegen zo’n gevederde reus en moet vaak ongewild toezien hoe één van haar jongen tussen de snavel zijn eerste en laatste luchtreis gaat maken. De achteruitgang van de wilde eend kan hieraan wel eens voor een groot deel toe te schrijven zijn.

Buiten het broedseizoen slapen deze meeuwen in grote groepen, net als de kokmeeuw, dobberend op het water van de Sloterplas, één van de rustige havens, of een grote aanlegsteiger in het water.

Teun van Dijk

No comments yet.

Leave a comment